Οι άνθρωποι δεν συγκροτούν ως χαρακτήρες ένα συμπαγές όλον, αλλά ένα αντιφατικό σύνθεμα, στο οποίοσυνυπάρχουν «μεταξωτά» στοιχεία και ακάνθινες απολήξεις. Το «μετάξι» είναι αυτοφυές. Είναι η θέαση του κόσμου χωρίς τα εγωιστικά γυαλιά του προσωπικού ωφελιμισμού. Μεταξωτοί άνθρωποι. Άνθρωποι με ανοιχτούς πόρους και πλατιά καρδιά…Απλώς, μεταξωτοί… Φαίνονται από μακριά. Αρκεί να προσέξεις μικρές, ασήμαντες κινήσεις στο φέρεσθαι των ανθρώπων
( ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ )
Φοράμε ωραία κουστούμια και παίζουμε ωραίους ρόλους στο σανίδι της ζωής. Μα όταν έρχεται η ώρα να κοιτάξουμε τους καθρέφτες της πραγματικότητας, δεν αντέχουμε να δούμε το πρόσωπό μας, δεν το γνωρίζουμε καν, γι’ αυτό και το βάφουμε σαν θεατρίνοι πριν από την παράσταση, φτιάχνουμε ένα άλλο πρόσωπο για το ρόλο μας, φοράμε το προσωπείο μας. Ξεχνάμε τον άνθρωπο. Ξεχνάμε τον εαυτό μας. Ξεχνάμε ό,τι δίνει νόημα στη ζωή. Σαν άρρωστοι και μανιακοί ψάχνουμε το νόημα πίσω από προσωπεία και πλαστές πρόσκαιρες αξίες. Αδιέξοδο. Πραγματικά έχουμε χάσει το δρόμο μας. ( ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΕΛΑΤΣΟΡΑΣ )
Αν είχαμε όσα θέλαμε, τι θα μας έλειπε; Και αν δεν μας έλειπε τίποτα, τι θα επιθυμούσαμε; Και τι αξία θα είχε η ζωή χωρίς επιθυμίες; (Μενέλαος Λουντέμης)
Γιατί σκάβετε ένα χαντάκι και χωρίζεστε;
Εκεί που είναι ο πόνος και τα δάκρυα,
εκεί δεν είναι ο άνθρωπος;
«Με τις λέξεις σου να είσαι πολύ προσεκτικός
όπως είσαι ακριβώς
μ’ έναν βαριά τραυματισμένο
που κουβαλάς στον ώμο.»
Άρης Αλεξάνδρου, Ποιήματα (1941-1974), Ύψιλον
ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ
Ἐσεῖς πού βρήκατε τόν ἄνθρωπό σας
κι ἔχετε ἕνα χέρι νά σᾶς σφίγγει τρυφερά,
ἕναν ὦμο ν᾿ ἀκουμπᾶτε τήν πίκρα σας,
ἕνα κορμί νά ὑπερασπίζει τήν ἔξαψή σας,
κοκκινίσατε ἄραγε γιά τήν τόση εὐτυχία σας,
ἔστω καί μία φορά;
Εἴπατε νά κρατήσετε ἑνός λεπτοῦ σιγή
γιά τούς ἀπεγνωσμένους;
(συλλογή: «Ἀνυπεράσπιστος Καημός»)
Η ΠΟΛΙΣ
Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»
Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.
ΟΙ ΜΟΙΡΑΙΟΙ
Μες στην υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισιές
(απάνω στρίγκλιζε η λατέρνα)
όλ’ η παρέα πίναμ’ εψές·
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.
Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής.
Ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Όσο κι ο νους να τυραννιέται,
άσπρην ημέρα δε θυμιέται.
Ήλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος τ’ άσωτ’ ουρανού!
Ω! της αυγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα του δειλινού,
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!
Του ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος,ίδιο στοιχειό
τ’ άλλου κοντόημερ’ η γυναίκα
στο σπίτι λιώνει από χτικιό·
στο Παλαμήδι ο γιος του Μάζη
κι η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.
– Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
– Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
– Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
– Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει;
Κανένα στόμα δεν το ’βρε και δεν το ’πε ακόμα.
Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα,
όπου μας εύρει, μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!
«Επί ασπαλάθων…»
Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού
πάλι με την άνοιξη.
Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες
το κόκκινο χώμα κι ασπάλαθοι
δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια
και τους κίτρινους ανθούς.
Απόμακρα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μιας άρπας αντηχούν ακόμη …
Γαλήνη.
– Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;
Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ, χαμένη στου μυαλού τ’ αυλάκια·
τ’ όνομα του κίτρινου θάμνου
δεν άλλαξε από εκείνους τους καιρούς.
Το βράδυ βρήκα την περικοπή:
«Τον έδεσαν χειροπόδαρα» μας λέει
«τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν
τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν
απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους
και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο, κουρέλι».
Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του
ο Παμφύλιος Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος.
31 του Μάρτη 1971
Ω, γυναικείο χαμόγελο!
Με πιο μαγικό τρόπο μεταμορφώνεις το πρόσωπο, πώς του δίνεις λάμψη και γλυκύτητα; Πώς μπορείς και αλλάζεις τον κόσμο όλο και ανοίγεις τόσα παράθυρα στο φως; Πώς κάνεις όλα τα λουλούδια να ανθίζουν για σένα και κάνεις τόσο εύκολη την ομορφιά; Ξέρω πολύ καλά, έχω βαθιά συνειδητοποιήσει ότι για σένα γεννήθηκε η τέχνη και η ποίηση. Εσύ είσαι το σκίρτημα του έρωτα, εσύ φλογίζεις ονειροπλασίες και φαντασιώσεις, πόθους και πόθους…
Πώς κάνεις και ανοίγει η καρδιά μας, πώς το πρόσωπο αγιάζει και σκορπάει φως παντού; – φτάνει να το αντικρίσεις, να γευθείς το μεγαλείο της ευτυχίας. Ναι, η ευτυχία είναι τόσο εύκολη. Απλόχερα δωρίζεται – αρκεί να ξέρεις να νιώθεις τη γενναιοδωρία του συναισθήματος που εσύ προσφέρεις
Η γοητεία σου απλώνεται, ο κόσμος μου αλλάζει, ομορφαίνει η ψυχή μου, χάνομαι στις φαντασιώσεις μου, οι ψευδαισθήσεις μου σαρκώνονται, τα όνειρά μου έρχονται, με πλημμυρίζουν, με ξεσηκώνουν.
ΝΙΚΟΣ ΤΣΟΥΛΙΑΣ
Προέλευση των φωτογραφιών των λογοτεχνών που αναρτώνται στο site μου
Σκοπός ανάρτησης φωτογραφιών
Πολλοί μαθητές μου, φίλοι και γνωστοί αγνοούν την εμφάνιση – και όχι μόνον – διαφόρων σπουδαίων λογοτεχνών μας. Η ανάρτηση τους, λοιπόν, ( με τη σύγχρονη δημοσίευση κάποιων δημιουργιών τους στο site ) ευελπιστεί στο να λειτουργήσει ως σπινθήρας μάθησης που θα τους ωθήσει πιθανόν να γνωρίσουν καλύτερα τους Έλληνες λογοτέχνες, ψάχνοντας σε κατάλληλες βιβλιοθήκες ή σχετικά αφιερώματα στο διαδίκτυο.
ΚΑΠΟΙΕΣ πηγές φωτογραφιών είχαν ©, όπως για παράδειγμα τα παρακάτω.
Κώστας Βάρναλης © Ευγενία Βάρναλη εκδ Κεδρος
Μαν. Αναγνωστάκης © Ν. Αναγνωστάκη και Αν. Αναγνωστάκης
Γιάννης Ρίτσος © Έρη Ρίτσου εκδ Κεδρος
Προβλήματα στο © των φωτογραφιών
Οι φωτογραφίες αλιεύθηκαν από το Διαδίκτυο.
Πολλές φορές βρήκα την ίδια φωτογραφία πως υπήρχε συγχρόνως ως ανάρτηση σε 10 ή 12 site. Αυτό με δυσκόλευσε στο ποια ήταν τα δικαιώματα της φωτογραφίας. Αδυνατώντας λοιπόν να καταγράψω τον αποκλειστικό κάτοχο της κάθε φωτογραφίας, δεν αναφέρω στις περισσότερες φωτογραφίες την πηγή πατρότητας τους.Οποτεδήποτε, όμως, κάποιος κάτοχος αποκλειστικών δικαιωμάτων φωτογραφίας (π.χ. εκδόσεις) με ενημερώνει, αμέσως θα αναρτώ τη σχετική πληροφόρηση.